Łącza Fast Ethernet zwykle składają się z połączeń między stacją a
hubem lub przełącznikiem. Huby uważane są za wieloportowe wtórniki, a
przełączniki — za wieloportowe mosty. W obu przypadkach obowiązuje ograniczenie
długości skrętki nieekranowanej do 100 m.
Wtórnik klasy I może
wprowadzać opóźnienia o maksymalnej długości nie przekraczającej 140 czasów
transmisji bitu. Każdy wtórnik zamieniający jedną z wersji sieci Ethernet na
inną jest wtórnikiem klasy I. Wtórnik klasy II ogranicza wprowadzane opóźnienie
do 92 czasów transmisji bitu, ponieważ natychmiast powtarza transmisję
przychodzącego sygnału na wszystkie porty bez żadnych translacji. Aby jednak
osiągnąć tak małe opóźnienia, wtórnik ten może łączyć tylko segmenty używające
tej samej techniki sygnalizacji.
Podobnie jak w przypadku wersji
10 Mb/s, w wersji 100 Mb/s także można modyfikować niektóre reguły
architektury. Jednak praktycznie nie można wprowadzać dodatkowych opóźnień.
Jeśli chodzi o sieć 100BASE-TX, zdecydowanie odradza się modyfikację reguł
architektury. Kabel między dwoma wtórnikami klasy II w sieci 100BASE-TX nie
może być dłuższy niż 5 metrów. Dość często można spotkać łącza w sieci Fast
Ethernet działające w półdupleksie. Jednak tryb ten jest niepożądany, gdyż
schemat sygnalizacji został zaprojektowany pod kątem pracy w pełnym dupleksie.
Na rysunku
przedstawiono długości kabli dla różnych konfiguracji architektury.
Łącza 100BASE-TX mogą nie korzystać z wtórników, jeśli odległości są krótsze
niż 100 m. Wprowadzenie przełączników zmniejszyło znaczenie tego ograniczenia
długości. Ponieważ większość sieci Fast Ethernet korzysta z przełączników, są
to praktyczne ograniczenia odległości między urządzeniami.