Protokoły routingu

Protokół RIP jest protokołem routingu z wykorzystaniem wektora odległości, w którym stosuje się liczbę przeskoków jako metrykę służącą do określenia kierunku i odległości do dowolnego łącza w intersieci. Jeżeli do punktu docelowego prowadzi więcej niż jedna ścieżka, protokół RIP wybierze tę, która zawiera najmniejszą liczbę przeskoków. Jednak z powodu wykorzystania w protokole RIP liczby przeskoków jako jedynej metryki nie zawsze wybrana zostanie najszybsza ścieżka. Co więcej, protokół RIP nie może dokonywać routingu pakietów na odległości większe niż 15 przeskoków. Protokół RIPv1 (RIP wersja 1) wymaga, żeby wszystkie urządzenia w sieci używały tej samej maski podsieci. Dzieje się tak dlatego, że w aktualizacji tras nie uwzględnia on informacji na temat maski podsieci. Określane jest to mianem routingu klasowego.

Protokół RIPv2 (RIP wersja 2) dokonuje routingu z uwzględnieniem prefiksu i wysyła w ramach aktualizacji tras informacje dotyczące masek podsieci. Określane jest to mianem routingu bezklasowego. W routingu bezklasowym różne podsieci w tej samej sieci mogą mieć różne maski podsieci. Wykorzystanie różnych masek podsieci w ramach tej samej sieci określane jest mianem maskowania VLSM (ang. variable-length subnet masking).

Protokół IGRP jest zaprojektowanym przez firmę Cisco protokołem routingu opartym na wektorze odległości. Protokół IGRP został utworzony specjalnie w celu rozwiązania problemów związanych z routingiem w dużych sieciach, gdzie zasięg takich protokółów jak RIP okazał się już niewystarczający. Protokół IGRP wybiera najszybszą dostępną ścieżkę, opierając się na szerokości pasma, obciążeniu, opóźnieniu i niezawodności. Cechuje go także znacznie większa maksymalna liczba przeskoków w porównaniu z protokołem RIP. Protokół IGRP korzysta jedyne z routingu klasowego.

Protokół OSPF jest protokołem routingu z wykorzystaniem stanu łącza zaprojektowanym przez organizację IETF (Internet Engineering Task Force) w 1988 roku. Został on opracowany na potrzeby dużych skalowanych intersieci, dla których protokół RIP nie był już wystarczający.

Protokół IS-IS (ang. Intermediate System-to-Intermediate System) jest protokołem routingu z wykorzystaniem stanu łącza stosowanym przez protokoły routowane inne niż protokół IP. Protokół Integrated IS-IS jest rozszerzoną implementacją protokołu IS-IS obsługującą różne protokoły routowane, w tym także protokół IP.

Podobnie jak IGRP, protokół EIGRP jest własnością firmy Cisco. Protokół EIGRP jest zaawansowaną wersją protokołu IGRP. W szczególności, protokół EIGRP cechuje doskonała wydajność działania, w tym szybka zbieżność i niski narzut na szerokość pasma. Protokół EIGRP jest zaawansowanym protokołem wektora odległości wykorzystującym także pewne funkcje protokołu stanu łącza. Z tego powodu protokół EIGRP jest czasami określany mianem hybrydowego protokołu routingu.

Protokół BGP (ang. Border Gateway Protocol) jest przykładem protokołu EGP (ang. External Gateway Protocol). Protokół BGP wymienia informacje o routingu pomiędzy systemami autonomicznymi, gwarantując przy tym wybór ścieżki pozbawionej zapętleń. BGP jest głównym protokołem ogłaszania informacji o trasach wykorzystywanym przez największe firmy i dostawców usług sieciowych działających w Internecie. BGP4 jest pierwszą wersją protokołu BGP obsługującą bezklasowy routing międzydomenowy (CIDR) oraz agregację tras. W przeciwieństwie do protokołów IGP (ang. Internal Gateway Protocol), takich jak RIP, OSPF i EIGRP, protokół BGP nie korzysta z metryk, takich jak liczba przeskoków, szerokość pasma czy opóźnienie. Zamiast tego, protokół BGP podejmuje decyzje dotyczące routingu, bazując na regułach sieci lub regułach wykorzystujących różnorodne atrybuty ścieżki BGP.

Laboratorium

Ćwiczenie w laboratorium: Zakup niewielkiego routera

Podczas tego ćwiczenia uczestnik kursu zapozna się z rozpiętością cen komponentów sieciowych dostępnych na rynku. Ćwiczenie to będzie dotyczyć w szczególności niewielkich routerów używanych przez telepracowników podczas pracy w domu.

Routing Basics