Sieć bezprzewodową mogą stanowić już dwa urządzenia.
–
Węzłami mogą być komputery osobiste lub komputery przenośne. Dzięki
bezprzewodowym kartom sieciowym można łatwo utworzyć sieć „ad hoc"
porównywalną z przewodową siecią równorzędną. Oba urządzenia pracują w tym
środowisku jako serwery i klienci. Mimo iż łączność jest zapewniona,
zabezpieczenia są minimalne, podobnie jak przepustowość. Innym problemem w tego
typu sieci jest zgodność. Często zdarza się, że bezprzewodowe karty sieciowe
pochodzące od różnych producentów nie chcą ze sobą współpracować.
Aby
rozwiązać problem zgodności, często instalowany jest punkt dostępu (access
point – AP), który działa jak centralny hub pracujący w trybie
infrastruktury sieci WLAN.
Punkt dostępu jest wpinany do kablowej sieci LAN w celu umożliwienia
dostępu do Internetu i łączności z siecią przewodową. Punkt dostępu jest
wyposażony w antenę i zapewnia łączność bezprzewodową na określonym obszarze
zwanym komórką.
W zależności od infrastruktury lokalizacji, w której zainstalowany
jest punkt dostępu, oraz rozmiaru i wzmocnienia anteny, rozmiary komórek mogą
się znacznie różnić. Najczęściej przedział wielkości będzie wynosił od 90 do
150 metrów. Aby obsłużyć większe obszary, można zainstalować wiele punktów
dostępu, których zasięgi będą się częściowo pokrywać. Pokrywanie umożliwia
„roaming" pomiędzy komórkami.
Przypomina to usługi oferowane przez dostawców usług telefonii
komórkowej. Pokrywanie się zasięgów w sieciach złożonych z wielu punktów
dostępu ma zasadnicze znaczenie, jeśli chodzi o zapewnienie mobilności urządzeń
wewnątrz sieci WLAN. Mimo iż nie jest to określone w standardach IEEE, pożądane
jest pokrywanie się rzędu 20–30%. Taki stopień pokrywania ułatwia przechodzenie
pomiędzy komórkami, umożliwiając płynne podłączanie i rozłączanie, bez
przerywania dostępu do usług.
Po aktywizacji klienta sieci WLAN zaczyna
on „nasłuchiwać" zgodnego urządzenia, z którym zostanie „skojarzony".
Operacja ta jest nazywana „skanowaniem" i może być aktywna lub pasywna.
Skanowanie aktywne polega na wysyłaniu ramki próbkującej z węzła, który
chce się dołączyć do sieci. Ramka ta będzie zawierać identyfikator SSID
(Service Set Identifier) sieci, z którą urządzenie chce się połączyć. Gdy
zostanie odnaleziony punkt dostępu o takim samym identyfikatorze SSID, punkt
ten wyśle ramkę z odpowiedzią. W ten sposób kończy się etap uwierzytelniania i
przypisania.
Węzły skanowania pasywnego nasłuchują ramek zarządzających
(sygnałów nawigacyjnych) wysyłanych przez punkty dostępu (tryb infrastruktury)
i przez równorzędne węzły klienckie (tryb ad hoc). Po odebraniu przez węzeł
sygnału nawigacyjnego zawierającego identyfikator SSID sieci, z którą ma
nastąpić połączenie, następuje próba połączenia z tą siecią. Skanowanie pasywne
jest procesem ciągłym, a węzły mogą tworzyć lub usuwać przypisanie z punktami
dostępu w zależności od siły sygnału.