Technologia 10BASE-T została wprowadzona w roku 1990. Zamiast kabla
koncentrycznego jest w niej używana tańsza i łatwiejsza w instalacji skrętka
nieekranowana (UTP) kategorii 3. Kabel jest podłączany do centralnego
urządzenia zawierającego wspólną szynę. Tym urządzeniem jest hub. Znajduje się
on w środku zestawu kabli, które rozchodzą się do komputerów w podobny sposób
jak szprychy w kole. Taki układ określa się mianem topologii gwiazdy. Długość
kabli wychodzących z huba oraz sposób instalacji skrętki nieekranowanej
przyczynił się do tworzenia układów gwiazd złożonych z gwiazd, nazywanych
topologią gwiazdy rozszerzonej. Technologia 10BASE-T była początkowo
półdupleksowa. Później dodano możliwość pracy w pełnym dupleksie. Gwałtowny
wzrost popularności Ethernetu nastąpił w drugiej połowie lat
dziewięćdziesiątych, kiedy Ethernet stał się dominującą technologią sieci LAN.
Również w technologii 10BASE-T wykorzystywane jest kodowanie typu
Manchester. Skrętka nieekranowana 10BASE-T ma jednolity przewodnik w każdym
przewodzie kabla poziomego o maksymalnej długości 90 metrów. Do skrętki
nieekranowanej używane są ośmiostykowe złącza RJ-45. Chociaż kabel kategorii 3
jest wystarczający dla sieci 10BASE-T, do wszelkich nowych instalacji zaleca
się używanie kabla kategorii 5e lub lepszego. We wszystkich czterech parach
przewodów należy zastosować wyprowadzenia styków T568-A lub T568-B. Instalacja
tego typu kabli umożliwia korzystanie z różnych protokołów bez potrzeby zmiany
okablowania. Na rysunku
pokazano wyprowadzenia styków dla połączenia w technologii 10BASE-T.
Para transmitująca po stronie odbiorczej jest połączona z parą odbiorczą w
dołączonym urządzeniu.
W zależności od konfiguracji używany jest tryb
półdupleksu bądź pełnego dupleksu. Sieć 10BASE-T przenosi dane z prędkością
10 Mb/s w trybie półdupleksu i z prędkością 20 Mb/s w trybie pełnego
dupleksu.