Sieci Ethernet 10 Mb/s i 100 Mb/s
100BASE-TX

W roku 1995 technologia 100BASE-TX (używająca skrętki nieekranowanej kategorii 5) stała się standardem, który odniósł sukces komercyjny.

Oryginalna technologia Ethernet, używająca kabli koncentrycznych, działała w trybie transmisji półdupleksowej, tak więc tylko jedno urządzenie w danym czasie mogło przesyłać dane. Jednak w roku 1997 możliwości Ethernetu zostały poszerzone o transmisję w trybie pełnego dupleksu, co umożliwiło przesyłanie danych przez więcej niż jeden komputer w tym samym czasie. Przełączniki zaczęły wypierać huby. Umożliwiały one bowiem transmisję w trybie pełnego dupleksu, a czas obsługi ramek sieci Ethernet był bardzo krótki.

W technologii 100BASE-TX dane są kodowane przy użyciu kodu 4B/5B, a następnie konwertowane przy użyciu kodu MLT-3 (Multi-Level Transmit-3). W przykładzie pokazano podświetlone okno prezentujące cztery przykładowe przebiegi. Na górnym przebiegu nie ma zmiany napięcia w środku okna czasowego. Brak zmian oznacza 0 binarne. Na drugim przebiegu w środku okna czasowego widać już zmianę. Zmiana ta reprezentuje 1 binarną. Na trzecim przebiegu pokazano zmieniającą się sekwencję binarną. Brak zmian oznacza binarne 0, a zmiana oznacza binarną 1. Narastające i opadające zbocza oznaczają jedynki. Gwałtowne zmiany sygnału oznaczają jedynki. Każda widoczna linia płaska w sygnale oznacza 0.

Na rysunku przedstawiono wyprowadzenia styków połączenia w standardzie 100BASE-TX. Należy zauważyć, że istnieją dwie oddzielne ścieżki nadawczo-odbiorcze. Tak samo jest w sieci 10BASE-T.

W sieci 100BASE-TX dane mogą być przesyłane z prędkością 100 Mb/s w trybie półdupleksu. W trybie pełnego dupleksu możliwe jest przesyłanie danych z prędkością 200 Mb/s. Tryb pełnego dupleksu będzie zyskiwał na znaczeniu wraz ze zwiększaniem prędkości sieci Ethernet.


Łącza WWW