Na poziomie warstwy łącza danych struktura ramki jest prawie
identyczna dla wszystkich szybkości technologii Ethernet, od 10 Mb/s do
10 000 Mb/s.
Na poziomie warstwy fizycznej prawie wszystkie wersje technologii
Ethernet różnią się znacznie, gdyż dla każdej szybkości transmisji przyjęte
zostały inne założenia architektoniczne.
W wersji technologii Ethernet,
rozwijanej przez firmę DIX przed przyjęciem wersji Ethernet IEEE 802.3,
preambuła i znacznik początku ramki (SFD) były połączone w jedno pole, mimo iż
sekwencja bitów była identyczna. Pole długość/typ oznaczało jedynie długość
ramki we wczesnych wersjach IEEE, zaś w wersji DIX wyłącznie typ ramki. Te dwa
sposoby wykorzystania pola zostały oficjalnie połączone w późniejszej wersji
standardu IEEE, ponieważ oba były powszechne używane.

Pole typu w technologii Ethernet II zostało włączone do obecnej
definicji ramki 802.3. Węzeł odbierający musi ustalić protokół warstwy wyższej,
którego dane są obecne w przychodzącej ramce, poprzez analizę pola typ/długość.
Jeżeli wartość dwóch oktetów jest równa lub większa niż 0x0600 szesnastkowo,
czyli 1536 dziesiętnie, to zawartość pola danych jest dekodowana stosownie do
wskazanego typu protokołu.
Ethernet II jest formatem ramki używanym zwykle w sieciach
TCP/IP.