Protokoły routingu mogą być przypisane do rodziny protokołów IGP lub
EGP, w zależności od tego, czy grupa routerów jest objęta wspólną
administracją, czy też nie. Protokoły z rodziny IGP mogą zostać dalej
podzielone na protokoły wektora odległości i protokoły stanu łącza.

W rozwiązaniach opartych na wektorze odległości określana jest
odległość oraz kierunek, wektor, do dowolnego łącza w intersieci. Odległością
może być liczba przeskoków do łącza. Routery korzystające z algorytmów routingu
działających na podstawie wektora odległości cyklicznie przesyłają do routerów
sąsiadujących wszystkie pozycje swoich tablic routingu lub ich część. Proces
ten odbywa się nawet wtedy, gdy w sieci nie wystąpiły żadne zmiany. Po
otrzymaniu aktualizacji trasy router może sprawdzić wszystkie znane trasy i
wprowadzić zmiany w swojej tablicy routingu. Proces ten jest w języku
angielskim określany także mianem „routing by rumor". Informacje o sieci,
którymi dysponuje router, opierają się na danych uzyskanych od sąsiadujących
routerów.
Poniżej wymieniono przykładowe protokoły wektora odległości:
-
Protokół RIP (ang. Routing Information Protocol) —
najczęściej stosowany w Internecie protokół z rodziny IGP. Protokół RIP
wykorzystuje liczbę przeskoków jako jedyną metrykę.
-
Protokół IGRP (ang. Interior Gateway Routing Protocol) —
protokół z rodziny IGP opracowany przez firmę Cisco w celu rozwiązania
problemów związanych z procesem routingu w dużych sieciach heterogenicznych.
-
Protokół EIGRP (ang. Enhanced IGRP) — protokół z rodziny IGP
będący własnością firmy Cisco. Wykorzystuje on wiele funkcji protokołu stanu
łącza. Z tego powodu określany jest mianem zrównoważonego protokołu
hybrydowego, jednak w rzeczywistości jest to zaawansowany protokół routingu
oparty na wektorze odległości.
Protokoły routingu z wykorzystaniem stanu łącza zostały zaprojektowane
w celu eliminacji ograniczeń protokołów routingu opartych na wektorze
odległości. Protokoły routingu z wykorzystaniem stanu łącza szybko reagują na
zmiany w sieci poprzez wysyłanie wyzwalanych aktualizacji jedynie po
wystąpieniu takich zmian. Protokoły routingu z wykorzystaniem stanu łącza
wysyłają okresowe aktualizacje, zwane także odświeżaniem stanu łącza, co pewien
dłuższy czas, na przykład co 30 minut.
Gdy trasa lub łącze ulegnie
zmianie, urządzenie, które wykryło zmianę, tworzy ogłoszenie o stanie łącza LSA
(ang. link-state advertisement) dotyczące tego łącza. Ogłoszenie LSA
jest następnie wysyłane do wszystkich sąsiednich urządzeń. Każde urządzenie
prowadzące routing odbiera kopię ogłoszenia LSA, dokonuje aktualizacji swojej
bazy danych stanów łączy i przesyła ogłoszenie LSA do wszystkich sąsiednich
urządzeń. Rozgłaszanie LSA jest niezbędne, aby zagwarantować, że wszystkie
urządzenia prowadzące routing przed aktualizacją tablic routingu utworzą bazy
danych ściśle odzwierciedlające topologię sieci.
Algorytmy routingu
według stanu łącza wykorzystują swoje bazy danych do utworzenia pozycji tablicy
routingu zawierających najkrótsze ścieżki. Przykładami protokołów z
wykorzystaniem stanu łącza mogą być protokoły OSPF (ang. Open Shortest Path
First) oraz IS-IS (ang. Intermediate System-to-Intermediate
System).