Karta sieciowa, czyli adapter LAN, umożliwia komputerowi osobistemu
nawiązywanie i przyjmowanie połączeń sieciowych. W przypadku komputerów
biurkowych (typu desktop) jest to płytka drukowana, która znajduje się w
gnieździe na płycie głównej i udostępnia interfejs do sieci
. W komputerach przenośnych (typu laptop) jest zwykle zintegrowana z
komputerem lub ma postać karty PCMCIA (Personal Computer Memory Card
International Association), inaczej zwanej kartą PC (PC card)
. Karty PCMCIA są niewielkie, o rozmiarach karty kredytowej. Typ
używanej karty musi odpowiadać medium oraz protokołowi stosowanemu w sieci
lokalnej.
Karta sieciowa komunikuje się z siecią za pośrednictwem łącza
szeregowego, zaś z komputerem poprzez magistralę wewnętrzną komputera. Do
współpracy z systemem operacyjnym karta sieciowa wykorzystuje żądanie
przerwania (IRQ), adres I/O (wejścia–wyjścia) oraz górny obszar pamięci.
Wartość żądania przerwania (IRQ) jest przypisanym adresem, gdzie komputer może
oczekiwać, że określone urządzenie przerwie mu, kiedy urządzenie to wysyła do
komputera sygnały dotyczące jego działania. Na przykład, kiedy drukarka
zakończyła drukowanie, wysyła do komputera sygnał przerwania. Sygnał ten
chwilowo przerywa działanie komputera, który może podjąć decyzję, co
przetwarzać w następnej kolejności. Ponieważ różne sygnały wysłane do komputera
na tej samej linii przerwań nie mogłyby być zrozumiane przez komputer, dla
każdego urządzenia musi być określona niepowtarzalna wartość oraz ścieżka do
komputera. Przed pojawieniem się urządzeń typu Plug-and-Play (PnP) użytkownicy
często musieli ręcznie ustawiać wartości IRQ i znać je, kiedy dodawali do
komputera nowe urządzenie.
Podczas wyboru typu karty należy wziąć pod
uwagę następujące czynniki:
-
Protokoły — Ethernet, Token Ring lub FDDI
-
Typy mediów — skrętka, kabel koncentryczny, dostęp bezprzewodowy lub
światłowód
-
Typ magistrali systemowej — PCI lub ISA