Najczęstszymi błędami w sieciach Ethernet są kolizje.
Kolizje są mechanizmem służącym do rozwiązywania problemu rywalizacji
o dostęp do sieci. Niewielka liczba kolizji umożliwia płynne, nieskomplikowane
i związane z niewielkim narzutem rozstrzyganie rywalizacji węzłów o dostęp do
zasobów sieciowych. Gdy rywalizacja o dostęp do sieci staje się zbyt duża,
kolizje mogą stać się znaczącą przeszkodą w sprawnym funkcjonowaniu sieci.
Rezultatem kolizji jest utrata pasma sieci równa czasowi początkowej
transmisji i sygnału sekwencji zakłócającej. Jest to opóźnienie konsumpcyjne,
które obejmuje wszystkie węzły sieciowe i z dużym prawdopodobieństwem powoduje
znaczące obniżenie przepustowości sieci.
Znaczna większość kolizji
występuje w czasie transmisji samego początku ramki, zwykle przed polem SFD.
Kolizje występujące przed polem SFD zazwyczaj nie są zgłaszane do wyższych
warstw, tak jakby wcale nie wystąpiły. Gdy tylko kolizja zostaje wykryta,
stacje wysyłające nadają 32-bitowy sygnał zakłócający, który wymusza wykrycie
kolizji. Jest to realizowane tak, aby wszystkie przesyłane dane zostały
całkowicie uszkodzone, co umożliwi wszystkim stacjom wykrycie kolizji.
Na rysunku
dwie stacje nasłuchują w celu upewnienia się, że w kablu nie ma
sygnału, po czym nadają. Stacja 1 mogła nadać znaczącą część ramki, zanim
sygnał osiągnął ostatni segment kabla. Stacja 2 nie odebrała pierwszego bitu
transmisji przed rozpoczęciem swej własnej transmisji i zdołała wysłać jedynie
kilka bitów, zanim karta sieciowa wykryła kolizję. Stacja 2 natychmiast
przerwała bieżącą transmisję, zastępując ją 32-bitowym sygnałem zakłócającym, i
wstrzymała wszystkie dalsze transmisje. Podczas trwania kolizji i zakłóceń
wykrytych przez stację 2 fragmenty kolizyjne wracały do stacji 1 przez domenę
kolizyjną połączoną wtórnikiem. Stacja 2 zakończyła transmisję 32-bitowego
sygnału zakłócającego i ucichła, zanim kolizja dotarła z powrotem do stacji 1,
dla której kolizja pozostawała nadal niewidoczna i która kontynuowała
nadawanie. Kiedy w końcu fragmenty kolizyjne dotarły do stacji 1, ona również
przerwała bieżącą transmisję, wstawiając 32-bitowy sygnał zakłócający zamiast
pozostałej części ramki. Po wysłaniu 32-bitowego sygnału zakłócającego stacja 1
wstrzymała wszystkie transmisje.
Sygnał zakłócający może być złożony z
jakichkolwiek danych binarnych, o ile nie tworzą one sumy kontrolnej właściwej
dla już nadanej części ramki. Najczęściej występującym wzorcem dla sygnału
zakłócającego jest po prostu powtarzający się ciąg zer i jedynek, taki sam jak
dla preambuły. Wzorzec ten przeglądany przez analizator protokołowy przyjmuje
postać sekwencji powtarzających się cyfr szesnastkowych: 5 lub A. Uszkodzona,
częściowo nadana wiadomość jest zwykle nazywana fragmentami kolizyjnymi lub
runtami. Zwykłe kolizje mają mniej niż 64 oktety długości i dlatego są
wykrywane zarówno przez test minimalnej długości, jak i przez test sumy
kontrolnej FCS.