Angielski odpowiednik terminu „wtórnik", czyli „repeater"
(dosłownie „powtarzacz"), pochodzi z wczesnego okresu prób przekazywania
informacji na duże odległości. Odnosi się on do sytuacji, w której osoba
znajdująca się na pewnym wzgórzu powtarza sygnał odebrany od osoby znajdującej
się na poprzednim wzgórzu. Proces ten trwał tak długo, aż wiadomość dotarła do
celu. W przypadku telegrafu, telefonu, urządzeń mikrofalowych i światłowodowych
wtórniki są używane do wzmacniania sygnałów przesyłanych na duże odległości.
Wtórnik odbiera sygnał, regeneruje go i przesyła dalej. Wtórnik prowadzi
regenerację i resynchronizację sygnałów sieciowych na poziomie bitów, co
umożliwia przesyłanie ich na większe odległości. Standardy Ethernet oraz IEEE
802.3 wprowadzają jednakże zasadę 5-4-3 określającą liczbę wtórników i
segmentów przy dostępie współdzielonym w szkielecie topologii drzewiastej.
Zasada 5-4-3 wyróżnia w sieci dwa typy fizycznych segmentów: segment z
użytkownikami oraz segment bez użytkowników (połączeniowy). Do segmentu z
użytkownikami dołączone są komputery użytkowników. Natomiast segmenty
połączeniowe służą tylko do bezpośredniego połączenia dwóch wtórników. Zasada
mówi, że pomiędzy dowolnymi węzłami w sieci może być maksymalnie pięć
segmentów, połączonych przez cztery wtórniki lub koncentratory i tylko trzy z
tych pięciu segmentów mogą mieć dołączonych użytkowników.
Protokół
Ethernet wymaga, by sygnał wysłany poprzez LAN dotarł do każdej części sieci w
określonym przedziale czasu. To właśnie zapewnia zasada 5-4-3. Każdy wtórnik,
który retransmituje sygnał dodaje pewne niewielkie opóźnienie do sygnału, więc
zasadę tę zaprojektowano, aby zminimalizować czas transmisji. Zbyt duże
opóźnienie w sieci LAN zwiększa liczbę spóźnionych kolizji i zmniejsza
wydajność sieci LAN.