Protokół dynamicznej konfiguracji hostów DHCP (Dynamic Host
Configuration Protocol) jest następcą protokołu BOOTP. W przeciwieństwie do
protokołu BOOTP protokół DHCP pozwala hostowi pobierać adres IP dynamicznie,
dzięki czemu administrator sieci nie musi tworzyć oddzielnych profili dla
każdego urządzenia. Do używania protokołu DHCP konieczne jest jedynie
zdefiniowane zakresu adresów IP na serwerze DHCP. Host, przyłączając się do
sieci, kontaktuje się z serwerem DHCP i żąda przypisania adresu. Serwer DHCP
wybiera adres i wydzierżawia go temu hostowi. Protokół DHCP pozwala na pobranie
całej konfiguracji sieciowej komputera w jednym komunikacie.
Oznacza to pobranie wszystkich danych przesyłanych w komunikacie
BOOTP oraz wydzierżawionego adresu IP i maski podsieci.
Główną zaletą
protokołu DHCP w porównaniu z protokołem BOOTP jest możliwość obsługi
użytkowników mobilnych. Mobilność umożliwia użytkownikom swobodną zmianę
połączeń sieciowych w zależności od miejsca pracy. Nie ma tutaj występującej w
systemie BOOTP potrzeby przechowywania stałego profilu dla każdego urządzenia
przyłączonego do sieci. Ważną zaletą protokołu DHCP jest możliwość
wydzierżawienia adresu IP oraz odzyskania go w celu przypisania innemu
użytkownikowi, gdy pierwszy użytkownik zwolni ten adres. Oznacza to, że
protokół DHCP umożliwia utworzenie relacji jeden do wielu między adresami IP i
komputerami, a także że adres jest dostępny dla każdego, kto przyłącza się do
sieci. Proces działania DHCP jest opisany krok po kroku na Rysunkach od
do
.