Partnerzy połączeniowi mogą pominąć prezentację konfiguracji
odpowiadającej ich możliwościom. Pozwala to administratorom sieciowym wymusić
wybraną szybkość i tryb dupleksu portów bez wyłączania funkcji
autonegocjacji.
Autonegocjacja jest funkcją opcjonalną w większości
implementacji technologii Ethernet. Jego implementacji wymaga technologia
Gigabit Ethernet, mimo że użytkownik może tę funkcję wyłączyć. Autonegocjacja
była pierwotnie zdefiniowana dla implementacji technologii Ethernet opartych na
okablowaniu UTP, a następnie została rozszerzona, tak by funkcjonowała z
implementacjami światłowodowymi.
Gdy stacja biorąca udział w
autonegocjacji próbuje po raz pierwszy nawiązać połączenie, powinna włączyć
sygnalizację 100BASE-TX w celu podjęcia próby natychmiastowego ustanowienia
połączenia. Jeśli sygnalizacja 100BASE-TX jest obecna, a stacja obsługuje
standard 100BASE-TX, podjęta zostanie próba ustalenia połączenia bez
negocjacji. Jeśli sygnalizacja spowoduje nawiązanie połączenia lub zostanie
odebrana seria FLP, stacja będzie kontynuowała komunikację z wykorzystaniem tej
technologii. Jeśli partner połączeniowy zamiast serii FLP nadaje sygnał NLP,
automatycznie zakłada się, że urządzenie to jest stacją opartą na technologii
10BASE-T. Podczas tego początkowego interwału testowania obecności innych
technologii ścieżka transmisyjna wysyła serie FLP. Standard nie zezwala na
równoległe wykrycie jakiejkolwiek innej technologii.
Jeśli połączenie
zostało ustanowione za pośrednictwem wykrywania równoległego, to połączenie
musi być realizowane w trybie półdupleksu. Istnieją tylko dwie metody, za
pomocą których można nawiązać połączenie w trybie pełnego dupleksu. Jedna z
nich obejmuje pełen cykl autonegocjacji, zaś druga to administracyjne
wymuszenie pracy obu partnerów połączeniowych w trybie pełnego dupleksu. Jeśli
jeden z partnerów połączeniowych działa w wymuszonym trybie pełnego dupleksu, a
drugi partner próbuje autonegocjacji, to pewne jest wystąpienie niedopasowania
dupleksu. Spowoduje to kolizje i błędy na tym łączu. Co więcej, jeśli tryb
pełnego dupleksu został wymuszony po jednej stronie, musi być on wymuszony
również po drugiej stronie. Wyjątkiem od tej reguły jest technologia 10 Gigabit
Ethernet, która nie obsługuje trybu półdupleksowego. Implementacje sprzętowe
wielu producentów realizują funkcje cyklicznego przechodzenia przez różne
możliwe stany. Przez chwilę są wysyłane serie FLP w celu autonegocjacji,
później sprzęt zostaje skonfigurowany w trybie Fast Ethernet, następnie przez
pewien czas podejmowana jest próba połączenia, po czym urządzenie jedynie
nasłuchuje. Niektórzy producenci nie uwzględniają żadnych aktywnych prób
połączenia do czasu odebrania przez interfejs serii FLP lub innego schematu
sygnalizacji.
Istnieją dwa tryby dupleksu: półdupleks i pełny dupleks.
Dla mediów współdzielonych tryb półdupleksu jest obowiązkowy. Wszystkie
implementacje oparte na kablu koncentrycznym są półdupleksowe z natury i nie
mogą pracować w trybie pełnego dupleksu. Implementacje oparte na skrętce UTP i
światłowodzie mogą pracować w trybie półdupleksu. Implementacje technologii
10 Gb/s zostały określone z uwzględnieniem jedynie trybu pełnego dupleksu.
W trybie półdupleksu w danym momencie może nadawać tylko jedna stacja. W
implementacjach na kablach koncentrycznych druga nadająca stacja spowoduje
nałożenie się sygnałów i ich zniekształcenie. Ponieważ w wypadku kabla UTP i
światłowodu nadawanie odbywa się przede wszystkim za pomocą osobnych par
przewodów, sygnały nie mają możliwości nakładania się i zniekształcania.
Technologia Ethernet zawiera reguły arbitrażu służące do rozwiązywania
konfliktów powstających w sytuacjach, gdy więcej niż jedna stacja próbuje
nadawać w tym samym czasie. Jeśli chodzi o połączenia punkt-punkt w trybie
pełnego dupleksu, każda ze stacji może nadawać w dowolnym czasie bez względu na
to, czy druga stacja prowadzi w danym momencie transmisję.
Autonegocjacja pozwala na uniknięcie większości sytuacji, w których jedna
stacja w połączeniu punkt-punkt nadaje zgodnie z regułami półdupleksu, a druga
nadaje w trybie pełnego dupleksu.
Lista na rysunku
opisuje postępowanie w sytuacji, gdy partnerzy połączeniowi mają
możliwość współdzielenia więcej niż jednej wspólnej technologii. Lista ta służy
do określania, która technologia z oferowanych konfiguracji powinna zostać
wybrana.
Światłowodowe implementacje sieci Ethernet nie są uwzględnione
na tej liście ustalania priorytetów, gdyż obwody elektroniczne i optyczne
interfejsów tego typu nie pozwalają na prostą zmianę konfiguracji pomiędzy
implementacjami. Zakłada się, że konfiguracja interfejsu jest stała. Jeśli dwa
interfejsy mogą podjąć autonegocjację, oznacza to, że już wykorzystują tę samą
implementację technologii Ethernet. Jednakże pozostaje do podjęcia kilka
decyzji konfiguracyjnych, takich jak ustawienia dupleksu lub wybór stacji
działającej jako nadrzędna dla celów taktowania.