W roku 1995 technologia 100BASE-TX (używająca skrętki nieekranowanej
kategorii 5) stała się standardem, który odniósł sukces komercyjny.
Oryginalna technologia Ethernet, używająca kabli koncentrycznych, działała w
trybie transmisji półdupleksowej, tak więc tylko jedno urządzenie w danym
czasie mogło przesyłać dane. Jednak w roku 1997 możliwości Ethernetu zostały
poszerzone o transmisję w trybie pełnego dupleksu, co umożliwiło przesyłanie
danych przez więcej niż jeden komputer w tym samym czasie. Przełączniki zaczęły
wypierać huby. Umożliwiały one bowiem transmisję w trybie pełnego dupleksu, a
czas obsługi ramek sieci Ethernet był bardzo krótki.
W technologii
100BASE-TX dane są kodowane przy użyciu kodu 4B/5B, a następnie konwertowane
przy użyciu kodu MLT-3 (Multi-Level Transmit-3). W przykładzie
pokazano podświetlone okno prezentujące cztery przykładowe przebiegi.
Na górnym przebiegu nie ma zmiany napięcia w środku okna czasowego. Brak zmian
oznacza 0 binarne. Na drugim przebiegu w środku okna czasowego widać już
zmianę. Zmiana ta reprezentuje 1 binarną. Na trzecim przebiegu pokazano
zmieniającą się sekwencję binarną. Brak zmian oznacza binarne 0, a zmiana
oznacza binarną 1. Narastające i opadające zbocza oznaczają jedynki. Gwałtowne
zmiany sygnału oznaczają jedynki. Każda widoczna linia płaska w sygnale oznacza
0.
Na rysunku
przedstawiono wyprowadzenia styków połączenia w standardzie
100BASE-TX. Należy zauważyć, że istnieją dwie oddzielne ścieżki
nadawczo-odbiorcze. Tak samo jest w sieci 10BASE-T.
W sieci 100BASE-TX
dane mogą być przesyłane z prędkością 100 Mb/s w trybie półdupleksu. W trybie
pełnego dupleksu możliwe jest przesyłanie danych z prędkością 200 Mb/s. Tryb
pełnego dupleksu będzie zyskiwał na znaczeniu wraz ze zwiększaniem prędkości
sieci Ethernet.