Większość ruchu w Internecie jest zarówno generowana, jak i trafia
do hostów pracujących w sieci Ethernet. Poczynając od lat siedemdziesiątych,
technologia Ethernet rozwijała się, starając się sprostać rosnącym wymaganiom
dotyczącym dużej szybkości działania sieci LAN. Po pojawieniu się nowego
medium, którym był światłowód, technologia Ethernet została przystosowana do
wykorzystania oferowanej przez niego większej szerokości pasma i niskiego
współczynnika błędów. Ten sam protokół, który w roku 1973 transmitował dane z
szybkością 3 Mb/s, obecnie przesyła informacje z szybkością 10 Gb/s.
Sukces technologii Ethernet jest związany z następującymi czynnikami:
- prostota i łatwość obsługi,
- możliwość dostosowywania się do nowych technologii,
- niezawodność,
- niski koszt instalacji i rozbudowy.
Wraz z wprowadzeniem gigabitowego Ethernetu standard, który początkowo
był technologią przeznaczoną dla sieci LAN, teraz rozciąga się na odległości
czyniące Ethernet standardem dla sieci miejskich (MAN) oraz sieci rozległych
(WAN).
Pierwotny zamysł technologii Ethernet wyrósł z potrzeby
rozwiązania następującego problemu: jak pozwolić dwóm lub więcej hostom na
wykorzystywanie tego samego medium i zapobiec zderzeniom sygnałów?
Problem dostępu wielu użytkowników do współdzielonego medium był na początku
lat siedemdziesiątych przedmiotem studiów na Uniwersytecie Hawajskim. System
nazwany Alohanet został zaprojektowany po to, aby pozwolić różnym stacjom na
Wyspach Hawajskich na ustrukturalizowany dostęp do dzielonego pasma
częstotliwości radiowych w eterze.
Badania te stały się później podstawą metody dostępu w technologii
Ethernet znanej jako CSMA/CD.
Pierwsza na świecie sieć LAN była oparta
na pierwotnej wersji technologii Ethernet. Zaprojektował ją ponad trzydzieści
lat temu Robert Metcalfe wraz ze swoimi współpracownikami z firmy Xerox.
Pierwszy standard Ethernet został opublikowany w 1980 r. przez konsorcjum, w
skład którego wchodziły firmy Digital Equipment Company, Intel oraz Xerox
(DIX). Pragnieniem Roberta Metcalfe'a było, aby technologia Ethernet stała
się rozwiązaniem, z którego każdy mógłby korzystać, tak więc został on
zaprezentowany jako ogólnodostępny standard otwarty. Pierwsze produkty
zaprojektowane na podstawie standardu Ethernet zaczęły być sprzedawane we
wczesnych latach osiemdziesiątych. Transmisja w technologii Ethernet osiągała
szybkość do 10 Mb/s i była realizowana przez gruby kabel koncentryczny na
odległościach do 2 kilometrów (km). Ten typ kabla koncentrycznego był określany
jako Thicknet (ang. thick — gruby) i miał mniej więcej grubość małego
palca.
W roku 1985 standardy dotyczące sieci LAN zostały opublikowane
przez komitet ds. standardów dla sieci lokalnych i miejskich instytutu
Institute of Electrical and Electronics Engineers (IEEE). Numery tych
standardów rozpoczynają się od liczby 802. Technologii Ethernet przyznano numer
802.3. Specjaliści z instytutu IEEE chcieli zachowania zgodności z modelem ISO
(ang. International Standards Organization)/OSI. Aby to osiągnąć,
standard IEEE 802.3 musiał sprostać wymogom określonym w definicji warstwy 1
oraz dolnej części warstwy 2 modelu OSI. W rezultacie w standardzie 802.3
wprowadzono niewielkie modyfikacje w stosunku do początkowej wersji standardu
Ethernet.
Różnica pomiędzy tymi dwoma standardami jest tak niewielka, że
każda karta sieciowa Ethernet może nadawać i odbierać zarówno ramki Ethernet,
jak i 802.3. Zasadniczo Ethernet oraz IEEE 802.3 są tymi samymi standardami.
Szerokość pasma w sieci Ethernet rzędu 10 Mb/s znacząco przewyższała
wymagania powolnych komputerów osobistych (PC) lat osiemdziesiątych. Do
początku lat dziewięćdziesiątych komputery klasy PC stały się znacznie szybsze,
wzrosły rozmiary plików i zaczął się pojawiać problem wąskiego gardła w
przepływie danych. W większości wypadków problem ten był spowodowany niską
dostępnością pasma. W roku 1995 instytut IEEE zaprezentował standard dla
technologii Ethernet 100 Mb/s. Następnie, w latach 1998 i 1999 zostały
opublikowane standardy dla technologii Ethernet o przepustowości jednego
gigabita na sekundę (1 Gb/s, miliard bitów na sekundę).
Wszystkie te
standardy są zasadniczo zgodne z pierwotnym standardem Ethernet. Ramka Ethernet
może zostać przez komputer PC wyposażony w starszą, opartą na kablu
koncentrycznym 10 Mb/s kartę sieciową, zostać przesłana przez łącze
światłowodowe Ethernet o przepustowości 10 Gb/s, a na końcu trafić do karty
sieciowej 100 Mb/s. Dopóki pakiet pozostaje w sieci Ethernet, nie ulega on
modyfikacjom. Z tego powodu technologia Ethernet jest uważana za wysoce
skalowalną. Szerokość pasma w sieci może być wielokrotnie zwiększana bez zmiany
stosowanej technologii Ethernet.
Pierwotny standard technologii
Ethernet był wielokrotnie poprawiany w celu dostosowania go do potrzeb nowych
mediów transmisyjnych i wyższych prędkości transmisji.
Poprawki te
stanowią źródło standardów dla nowych technologii i utrzymują zgodność pomiędzy
wariantami sieci Ethernet.