Protokół RIP jest protokołem routingu z wykorzystaniem wektora
odległości, w którym stosuje się liczbę przeskoków jako metrykę służącą do
określenia kierunku i odległości do dowolnego łącza w intersieci. Jeżeli do
punktu docelowego prowadzi więcej niż jedna ścieżka, protokół RIP wybierze tę,
która zawiera najmniejszą liczbę przeskoków. Jednak z powodu wykorzystania w
protokole RIP liczby przeskoków jako jedynej metryki nie zawsze wybrana
zostanie najszybsza ścieżka. Co więcej, protokół RIP nie może dokonywać
routingu pakietów na odległości większe niż 15 przeskoków. Protokół RIPv1 (RIP
wersja 1) wymaga, żeby wszystkie urządzenia w sieci używały tej samej maski
podsieci. Dzieje się tak dlatego, że w aktualizacji tras nie uwzględnia on
informacji na temat maski podsieci. Określane jest to mianem routingu
klasowego.

Protokół RIPv2 (RIP wersja 2) dokonuje routingu z uwzględnieniem
prefiksu i wysyła w ramach aktualizacji tras informacje dotyczące masek
podsieci. Określane jest to mianem routingu bezklasowego. W routingu
bezklasowym różne podsieci w tej samej sieci mogą mieć różne maski podsieci.
Wykorzystanie różnych masek podsieci w ramach tej samej sieci określane jest
mianem maskowania VLSM (ang. variable-length subnet masking).
Protokół IGRP jest zaprojektowanym przez firmę Cisco protokołem routingu
opartym na wektorze odległości. Protokół IGRP został utworzony specjalnie w
celu rozwiązania problemów związanych z routingiem w dużych sieciach, gdzie
zasięg takich protokółów jak RIP okazał się już niewystarczający. Protokół IGRP
wybiera najszybszą dostępną ścieżkę, opierając się na szerokości pasma,
obciążeniu, opóźnieniu i niezawodności. Cechuje go także znacznie większa
maksymalna liczba przeskoków w porównaniu z protokołem RIP. Protokół IGRP
korzysta jedyne z routingu klasowego.
Protokół OSPF jest protokołem
routingu z wykorzystaniem stanu łącza zaprojektowanym przez organizację IETF
(Internet Engineering Task Force) w 1988 roku. Został on opracowany na potrzeby
dużych skalowanych intersieci, dla których protokół RIP nie był już
wystarczający.
Protokół IS-IS (ang. Intermediate
System-to-Intermediate System) jest protokołem routingu z wykorzystaniem
stanu łącza stosowanym przez protokoły routowane inne niż protokół IP. Protokół
Integrated IS-IS jest rozszerzoną implementacją protokołu IS-IS obsługującą
różne protokoły routowane, w tym także protokół IP.
Podobnie jak IGRP,
protokół EIGRP jest własnością firmy Cisco. Protokół EIGRP jest zaawansowaną
wersją protokołu IGRP. W szczególności, protokół EIGRP cechuje doskonała
wydajność działania, w tym szybka zbieżność i niski narzut na szerokość pasma.
Protokół EIGRP jest zaawansowanym protokołem wektora odległości wykorzystującym
także pewne funkcje protokołu stanu łącza. Z tego powodu protokół EIGRP jest
czasami określany mianem hybrydowego protokołu routingu.
Protokół BGP
(ang. Border Gateway Protocol) jest przykładem protokołu EGP (ang.
External Gateway Protocol). Protokół BGP wymienia informacje o routingu
pomiędzy systemami autonomicznymi, gwarantując przy tym wybór ścieżki
pozbawionej zapętleń. BGP jest głównym protokołem ogłaszania informacji o
trasach wykorzystywanym przez największe firmy i dostawców usług sieciowych
działających w Internecie. BGP4 jest pierwszą wersją protokołu BGP obsługującą
bezklasowy routing międzydomenowy (CIDR) oraz agregację tras. W przeciwieństwie
do protokołów IGP (ang. Internal Gateway Protocol), takich jak RIP, OSPF
i EIGRP, protokół BGP nie korzysta z metryk, takich jak liczba przeskoków,
szerokość pasma czy opóźnienie. Zamiast tego, protokół BGP podejmuje decyzje
dotyczące routingu, bazując na regułach sieci lub regułach wykorzystujących
różnorodne atrybuty ścieżki BGP.