W oryginalnej sieci Ethernet 10BASE5 z roku 1980 dane były
transmitowane z prędkością 10 Mb/s przez magistralę, którą stanowił pojedynczy
gruby kabel koncentryczny. Technologia 10BASE5 jest ważna, ponieważ było to
pierwsze medium używane przez sieci Ethernet. Technologia 10BASE5 stanowiła
część oryginalnego standardu 802.3. Podstawową zaletą technologii 10BASE5 był
zasięg. Dziś można ją spotkać w starszych typach instalacji, nie jest jednak
zalecana w nowych instalacjach. Systemy zbudowane w technologii 10BASE5 są
niedrogie i nie wymagają konfiguracji, ale bardzo trudno dziś znaleźć na rynku
takie podstawowe komponenty, jak karty sieciowe, zaś sama technologia nie jest
odporna na odbicia sygnału w kablu. Systemy 10BASE5 cechują się także
pojedynczym punktem awarii.
W systemach tych stosowane jest kodowanie
typu Manchester. W kablu znajduje się jednolity centralny przewodnik. Każdy z
maksymalnie pięciu segmentów grubego kabla koncentrycznego może mieć do 500
metrów długości. Okablowanie jest duże, ciężkie i trudne w instalacji. Jednak
stosunkowo duża dopuszczalna długość segmentu stanowiła zaletę, co przedłużyło
korzystanie z tej technologii w pewnych zastosowaniach.
Ponieważ medium
jest pojedynczy kabel koncentryczny, tylko jedna stacja może transmitować
pakiety w danej chwili, gdyż w przeciwnym wypadku nastąpi kolizja. Z tego
powodu sieć 10BASE5 działa tylko w trybie półdupleksu, przez co maksymalna
prędkość przesyłania danych wynosi 10 Mb/s.
Na rysunku
przedstawiono jedną z możliwych konfiguracji dla maksymalnej domeny
kolizyjnej typu end-to-end. Pomiędzy dwiema odległymi stacjami dopuszczalne są
tylko trzy segmenty z wtórnikami, do których przyłączone są komputery.
Pozostałe dwa segmenty z wtórnikami służą jedynie jako segmenty łączące i
rozszerzające sieć.
Celem tego ćwiczenia
jest podsumowanie wiadomości na temat mediów sieciowych, warstw 1, 2, 3 modelu
OSI oraz sieci Ethernet poprzez analizę i zdekodowanie cyfrowego przebiegu
ramki Ethernet.