Adresy internetowe
Publiczne i prywatne adresy IP

Stabilność działania Internetu zależy bezpośrednio od niepowtarzalności używanych publicznie adresów sieciowych. Na rysunku przedstawiono problem związany ze schematem adresowania sieci. Widać, że obydwie sieci mają adres 198.150.11.0. W tej sytuacji router nie byłby w stanie prawidłowo przekazywać pakietów danych. Podwojone adresy sieciowe IP uniemożliwiają routerowi wykonywanie zadania, którym jest wybieranie najlepszej ścieżki. Każde urządzenie w sieci wymaga unikatowego adresu.

Konieczne było opracowanie procedury zapewniającej rzeczywistą unikatowość adresów. Początkowo zajmowała się tym organizacja Internet Network Information Center (InterNIC). Organizacja InterNIC już nie istnieje, a jej miejsce zajęła organizacja Internet Assigned Numbers Authority (IANA). IANA ostrożnie rozporządza pozostałą pulą adresów IP, aby nie wystąpiło powielenie publicznie używanych adresów. Sytuacja taka spowodowałaby niestabilność Internetu oraz utrudniłaby dostarczanie datagramów do sieci.

Publiczne adresy IP są unikatowe. Żadne dwa komputery połączone z publiczną siecią nie mogą mieć takich samych adresów IP, ponieważ publiczne adresy IP są globalne i zestandaryzowane. Wszystkie urządzenia podłączone do Internetu stosują się do tego systemu. Publiczny adres IP można otrzymać za pewną opłatą od dostawcy usług internetowych (ISP) lub z rejestru odpowiedniego dla danego regionu.

W związku z gwałtownym rozwojem Internetu publiczne adresy IP zaczęły się wyczerpywać. Aby rozwiązać ten problem, opracowano nowe systemy adresowania, takie jak bezklasowy routing międzydomenowy CIDR (classless interdomain routing) i IPv6. Systemy CIDR i IPv6 zostaną omówione w dalszej części kursu.

Innym rozwiązaniem problemu zbliżającego się wyczerpania publicznych adresów IP jest korzystanie z adresów prywatnych. Jak już wspomniano, w sieciach publicznych hosty muszą mieć unikatowe adresy IP. Jednak prywatne, nie podłączone do Internetu sieci mogą używać dowolnych adresów hostów, jeśli tylko adresy te są unikatowe wewnątrz sieci prywatnej. Obok sieci publicznych istnieje wiele sieci prywatnych. Nie zaleca się jednak używania w prywatnej sieci dowolnych adresów, ponieważ kiedyś sieć taka może zostać podłączona do Internetu. W dokumencie RFC 1918 zarezerwowano trzy bloki adresów IP do prywatnego, wewnętrznego użytku. Te trzy bloki to jedna klasa A, zakres adresów klasy B oraz zakres adresów klasy C. Adresy należące do tych zakresów nie są routowane w sieci szkieletowej Internetu. Routery internetowe natychmiast odrzucają adresy prywatne. Przypisując adresy w niepublicznym intranecie, sieci testowej lub domowej, można używać tych adresów zamiast adresów globalnie unikatowych. Jak widać na rysunku, prywatnych adresów IP można używać jednocześnie z adresami publicznymi. Dzięki temu więcej adresów publicznych może zostać wykorzystanych do połączeń wewnętrznych.

Podłączenie do Internetu sieci używającej adresów prywatnych wymaga translacji adresów prywatnych na adresy publiczne. Proces translacji jest określany jako translacja adresów sieciowych NAT (Network Address Translation). Zwykle proces translacji NAT jest wykonywany przez router. Technika NAT, razem z technikami CIDR i IPv6, zostanie szczegółowo opisana w dalszej części materiałów szkoleniowych.


Łącza WWW