Protokół IP jest najważniejszym protokołem routowanym używanym w
Internecie. Zastosowanie adresowania IP pozwala na przesyłanie pakietów ze
źródła do celu przy użyciu najlepszej dostępnej ścieżki. Propagacja pakietów,
zmiany enkapsulacji, protokoły zorientowane połączeniowo i bezpołączeniowe są
równie ważne dla zagwarantowania właściwego przesyłania danych do celu. W tym
module dokonano przeglądu wszystkich wymienionych funkcji.
Dla osób
poznających zagadnienia sieciowe różnica pomiędzy protokołami routującymi
(protokołami routingu) a protokołami routowanymi stanowi źródło częstych
pomyłek. Wyrazy te brzmią podobnie, ale mają całkowicie różne znaczenia. W
module tym przedstawione zostały także protokoły routingu, które umożliwiają
routerom tworzenie tablic pozwalających określić najlepszą ścieżkę do dowolnego
hosta w Internecie.
Nie ma dwóch takich samych organizacji na świecie. Co więcej, system adresów
podzielonych na trzy klasy (A, B i C) nie jest odpowiedni dla wszystkich
organizacji. Jednakże system adresowania z podziałem na klasy pozwala na pewną
elastyczność polegającą na możliwości tworzenia podsieci. Zastosowanie podsieci
umożliwia administratorom sieci określenie rozmiarów fragmentów sieci, na
których będą operować. Po ustaleniu podziału sieci maska podsieci może być
użyta do określenia położenia każdego urządzenia w sieci.
Po zakończeniu
tego modułu uczestnicy kursu powinni potrafić:
- Opisać protokoły routowane.
- Wymienić etapy enkapsulacji danych w intersieci podczas przesyłania danych
do jednego lub więcej urządzeń warstwy 3.
- Opisać dostarczanie zorientowane połączeniowo i bezpołączeniowe.
- Nazwać pola pakietów IP.
- Opisać proces routingu.
- Porównać i zestawić różne typu protokołów routingu.
- Wymienić i opisać niektóre z metryk wykorzystywanych w protokołach
routingu.
- Wymienić kilka możliwych zastosowań podsieci.
- Określić maskę podsieci dla danej sytuacji.
- Określić identyfikator podsieci na podstawie maski podsieci.