Gdy światło trafia na granicę pomiędzy dwoma ośrodkami
przeźroczystymi, dzieli się na dwie części. Część promienia światła jest
odbijana z powrotem do pierwszego ośrodka, pod kątem odbicia równym kątowi
padania. Energia pozostała w promieniu światła przekracza granicę i dostaje się
do drugiego ośrodka.
Jeśli promień padający uderzy w powierzchnię
szklaną dokładnie pod kątem 90 stopni, to wejdzie prosto w szkło. Promień nie
zostanie załamany. Jeśli jednak promień padający nie pada dokładnie pod kątem
90 stopni w stosunku do powierzchni, promień wchodzący w szkło zostanie
załamany. Zakrzywienie wchodzącego promienia jest nazywane załamaniem. Stopień
załamania promienia uzależniony jest od współczynnika załamania obu
przeźroczystych ośrodków. Jeśli światło przechodzi z ośrodka o mniejszym
współczynniku załamania do ośrodka o większym współczynniku załamania, promień
jest załamywany w kierunku normalnej. Jeśli światło przechodzi z substancji o
większym współczynniku załamania do substancji o mniejszym współczynniku
załamania, promień jest załamywany w kierunku przeciwnym do normalnej.

Wyobraźmy sobie promień światła poruszający się pod kątem różnym
od 90 stopni przez granicę pomiędzy szkłem a diamentem.
Współczynnik załamania światła dla szkła wynosi około 1,523.
Współczynnik załamania dla diamentu wynosi około 2,419. Dlatego promień po
wejściu w diament zostanie zakrzywiony w kierunku normalnej. Gdy światło
przekroczy granicę pomiędzy diamentem a powietrzem pod kątem innym niż 90
stopni, promień zostanie zakrzywiony w kierunku przeciwnym do normalnej.
Powodem tego jest fakt, że powietrze ma współczynnik załamania światła bliski
1, czyli niższy niż współczynnik załamania diamentu.