Protokoły routingu IP
Stan łącza i wektor odległości

Protokoły routingu mogą być przypisane do rodziny protokołów IGP lub EGP, w zależności od tego, czy grupa routerów jest objęta wspólną administracją, czy też nie. Protokoły z rodziny IGP mogą zostać dalej podzielone na protokoły wektora odległości i protokoły stanu łącza.

W rozwiązaniach opartych na wektorze odległości określana jest odległość oraz kierunek, wektor, do dowolnego łącza w intersieci. Odległością może być liczba przeskoków do łącza. Routery korzystające z algorytmów routingu działających na podstawie wektora odległości cyklicznie przesyłają do routerów sąsiadujących wszystkie pozycje swoich tablic routingu lub ich część. Proces ten odbywa się nawet wtedy, gdy w sieci nie wystąpiły żadne zmiany. Po otrzymaniu aktualizacji trasy router może sprawdzić wszystkie znane trasy i wprowadzić zmiany w swojej tablicy routingu. Proces ten jest w języku angielskim określany także mianem „routing by rumor". Informacje o sieci, którymi dysponuje router, opierają się na danych uzyskanych od sąsiadujących routerów.

Poniżej wymieniono przykładowe protokoły wektora odległości:

  • Protokół RIP (ang. Routing Information Protocol) — najczęściej stosowany w Internecie protokół z rodziny IGP. Protokół RIP wykorzystuje liczbę przeskoków jako jedyną metrykę.
  • Protokół IGRP (ang. Interior Gateway Routing Protocol) — protokół z rodziny IGP opracowany przez firmę Cisco w celu rozwiązania problemów związanych z procesem routingu w dużych sieciach heterogenicznych.
  • Protokół EIGRP (ang. Enhanced IGRP) — protokół z rodziny IGP będący własnością firmy Cisco. Wykorzystuje on wiele funkcji protokołu stanu łącza. Z tego powodu określany jest mianem zrównoważonego protokołu hybrydowego, jednak w rzeczywistości jest to zaawansowany protokół routingu oparty na wektorze odległości.

Protokoły routingu z wykorzystaniem stanu łącza zostały zaprojektowane w celu eliminacji ograniczeń protokołów routingu opartych na wektorze odległości. Protokoły routingu z wykorzystaniem stanu łącza szybko reagują na zmiany w sieci poprzez wysyłanie wyzwalanych aktualizacji jedynie po wystąpieniu takich zmian. Protokoły routingu z wykorzystaniem stanu łącza wysyłają okresowe aktualizacje, zwane także odświeżaniem stanu łącza, co pewien dłuższy czas, na przykład co 30 minut.

Gdy trasa lub łącze ulegnie zmianie, urządzenie, które wykryło zmianę, tworzy ogłoszenie o stanie łącza LSA (ang. link-state advertisement) dotyczące tego łącza. Ogłoszenie LSA jest następnie wysyłane do wszystkich sąsiednich urządzeń. Każde urządzenie prowadzące routing odbiera kopię ogłoszenia LSA, dokonuje aktualizacji swojej bazy danych stanów łączy i przesyła ogłoszenie LSA do wszystkich sąsiednich urządzeń. Rozgłaszanie LSA jest niezbędne, aby zagwarantować, że wszystkie urządzenia prowadzące routing przed aktualizacją tablic routingu utworzą bazy danych ściśle odzwierciedlające topologię sieci.

Algorytmy routingu według stanu łącza wykorzystują swoje bazy danych do utworzenia pozycji tablicy routingu zawierających najkrótsze ścieżki. Przykładami protokołów z wykorzystaniem stanu łącza mogą być protokoły OSPF (ang. Open Shortest Path First) oraz IS-IS (ang. Intermediate System-to-Intermediate System).


Ćwiczenie interaktywne

Pole wyboru: Protokoły routingu działające na podstawie stanu łącza i wektora odległości

Po wykonaniu tego ćwiczenia uczestnik kursu będzie potrafił określić różnicę pomiędzy protokołami routingu z wykorzystaniem stanu łącza a protokołami z wykorzystaniem wektora odległości.

Łącza WWW