Wczesny rozwój sieci komputerowych był pod wieloma względami
niezorganizowany. We wczesnych latach 80. XX w. nastąpił ogromny wzrost liczby
i rozmiarów sieci. Gdy tylko w firmach zdano sobie sprawę z korzyści
wynikających ze stosowania technologii sieciowych, prędkość wdrażania i
rozpowszechniania się sieci dorównała tempu wprowadzania nowych technologii i
produktów sieciowych na rynek.
W połowie lat 80. w firmy zaczęły
odczuwać problemy wynikające z tak gwałtownego rozwoju. Podobnie jak dzieje się
to w przypadku ludzi, którzy mają problemy z porozumiewaniem się, ponieważ nie
mówią tym samym językiem, w sieciach komputerowych zbudowanych na podstawie
różnych specyfikacji i implementacji wystąpiły problemy z wymianą informacji.
Te same problemy dotyczyły firm, które rozwijały prywatne lub zastrzeżone
technologie sieciowe. Słowo „zastrzeżone" oznacza, że tylko jedna firma
lub grupa firm miały kontrolę nad wykorzystaniem określonej technologii.
Wzajemna komunikacja systemów opartych na ścisłej realizacji własnych,
zastrzeżonych zasad nie była możliwa.
W celu rozwiązania problemu
niezgodności sieci organizacja ISO (ang. International Organization for
Standardization) zbadała modele sieciowe, takie jak DECnet (ang. Digital
Equipment Corporation net), SNA (ang. Systems Network Architecture)
i TCP/IP, aby określić możliwy do ogólnego zastosowania zestaw zasad dla
wszystkich sieci. Wykorzystując te badania, organizacja ISO utworzyła model
sieciowy, który umożliwił producentom wytwarzanie wzajemnie zgodnych sieci.
Model odniesienia OSI (ang. Open System Interconnection) wydany w
roku 1984 był opisowym modelem sieci, który powstał w organizacji ISO. Zawierał
on zestaw standardów przeznaczonych dla producentów, które zapewniły większą
zgodność i możliwość współdziałania różnych technologii sieciowych wytwarzanych
przez firmy na całym świecie.

Model odniesienia OSI stał się głównym modelem komunikacji
sieciowej. Chociaż istnieją inne modele, większość producentów sieci
wykorzystuje w swoich produktach model odniesienia OSI. Dzieje się tak
szczególnie w przypadku szkolenia użytkowników ich produktów. Model ten jest
uważany za najlepsze dostępne narzędzie służące do nauczania zagadnień
związanych z wysyłaniem i odbieraniem danych w sieci.