W przewodzie miedzianym sygnałami przenoszącymi dane są poziomy
napięcia odpowiadające zerom i jedynkom w systemie dwójkowym. Poziomy napięcia
mierzy się względem napięcia zerowego zarówno w nadajniku, jak i odbiorniku.
Ten poziom odniesienia nosi nazwę ziemi sygnałowej. Ważne jest, aby zarówno
urządzenie nadawcze, jak i odbiorcze odwoływało się do tego samego punktu
odniesienia o napięciu zero woltów. Jeśli tak jest, mówi się, że oba urządzenia
są prawidłowo uziemione.
Aby sieć lokalna działała prawidłowo,
urządzenie odbiorcze musi właściwie interpretować zera i jedynki transmitowane
jako poziomy napięcia. Ponieważ współczesne technologie sieci Ethernet
zapewniają szybkości przesyłania danych rzędu miliardów bitów na sekundę, każdy
bit musi zostać zinterpretowany prawidłowo, mimo że czas jego trwania jest
bardzo krótki. Oznacza to, że sygnał po przejściu przez kabel i złącza musi
zachować jak najwięcej ze swojej początkowej mocy. Ponieważ pojawiać się będą
coraz szybsze protokoły Ethernet, nowe instalacje należy wykonywać przy użyciu
jak najlepszych kabli, złączy i urządzeń sprzęgających, takich jak bloki
zaciskowe i panele połączeniowe.
Istnieją dwa podstawowe rodzaje kabli
miedzianych: ekranowane i nieekranowane. W kablu ekranowanym materiał
ekranujący ma za zadanie zabezpieczenie sygnału przenoszącego dane przed szumem
pochodzącym ze źródeł zewnętrznych oraz przed szumem generowanym przez sygnały
elektryczne w kablu.
Przykładem takiego kabla jest kabel koncentryczny.
Składa się on ze litego przewodu miedzianego otoczonego materiałem
izolacyjnym, a następnie ekranem plecionym z drugiego przewodnika. W sieciach
LAN ekran jest uziemiony elektrycznie, co zabezpiecza wewnętrzny przewodnik
przed szumem elektrycznym z zewnątrz. Ekran zmniejsza także straty poprzez
ograniczenie emisji energii sygnału na zewnątrz kabla. Dzięki temu kable
koncentryczne charakteryzują się mniejszym szumem w porównaniu z innymi kablami
miedzianymi, ale jednocześnie są droższe. Ponadto konieczność uziemienia ekranu
i grubość kabla koncentrycznego utrudnia jego instalację.
Istnieją dwa
rodzaje kabli o skręconych przewodach: skrętka ekranowana (STP) i skrętka
nieekranowana (UTP).

Skrętka ekranowana jest wyposażona w uziemiony zewnętrzny ekran
przewodzący prąd, który izoluje sygnały od zewnętrznego szumu elektrycznego. W
skrętce ekranowanej stosuje się także wewnętrzne ekrany foliowe zabezpieczające
każdą z par przewodów przed szumem generowanym przez pozostałe pary. Kabel STP
jest czasami błędnie nazwany ScTP (Screened Twisted Pair). ScTP odnosi się
jednak do skręcanych i ekranowanych kabli kategorii 5 lub 5e, natomiast
terminem STP określa się specyficzny kabel IBM, który posiada jedynie dwie pary
przewodów. Skrętka ekranowana ScTP jest droższa, trudniejsza w instalacji i
rzadziej używana niż skrętka nieekranowana. Skrętka nieekranowana jest bardziej
narażona na szum zewnętrzny z powodu braku ekranu, ale jest ona używana
częściej ze względu na niższą cenę i łatwość instalacji.
W kablach
światłowodowych dane są przenoszone w postaci sygnałów polegających na zmianach
intensywności światła odpowiadających zerom i jedynkom systemu dwójkowego.
W kablu o tej samej długości natężenie sygnału świetlnego nie spada w
takim stopniu jak moc sygnału elektrycznego. Sygnałów optycznych nie zakłóca
szum elektryczny, a światłowodów nie trzeba uziemiać, chyba że koszulka zawiera
metal lub linkę wzmacniającą. Dlatego używane są one do połączeń między
piętrami i budynkami. Coraz niższe koszty i coraz większe wymagania co do
szybkości sprawiają, że światłowody mogą stać się powszechniejszym medium w
sieciach lokalnych.